Het is januari. Een gekke, lente-achtige januari, met fluitende vogels, een geurige wind, bloesem in de bomen en kleine groene stengeltjes die zich al een weg naar boven uit de aarde hebben gewroet. Het voelt haast of we de donkere, koude en grijze winter overslaan. Terwijl dat nou juist meestal zo’n periode is die voelt alsof ‘ie nooit meer voorbij gaat. Ik verlang er dan ontzettend naar; dat die zonloze, gure, sombere tijd achter me ligt en ik weer wat zonlicht, energie en hoop uit de lucht kan proeven. Juist in die tijd lijkt dat onmogelijk, dat de dagen echt weer langer zullen worden en ik met mijn jas open op de fiets kan zitten, niet erg dat ik mijn handschoenen thuis vergeten ben…

Nu die ijzige periode er gewoon niet lijkt te zijn geweest en we gewoon -hoppa, de lente invliegen, klopt het toch ook weer niet helemaal, merk ik. Het sterke verlangen naar licht en warmte hoort kennelijk toch vooraf te gaan aan het vervullen van dat verlangen. 

De laatste SamenDansen van 2013, vlak voor kerst, ging over donker en licht en bang-voor-het-donker. Een van de mooie ontdekkingen was dat donker en licht ieder zo hun eigen superkwaliteiten hebben. Ouders en kinderen voelden: het kaarsje in het donker is teer, maar magisch; als je er goed voor zorgt brengt het overal licht. Het overwint het donker, vuur is zo sterk en machtig! Maar dat is het vooral als het voor de rest ook echt donker is…, dan komen de dansen met het kaarsje (het echte kaarsje in je hand, of gevoeld in je buik, voet of schouder…) pas goed tot hun recht.

In het donker zijn is spannend, want je weet maar nooit of er rovers liggen in de bosjes, monsters onder het bed zitten of geesten tegen het plafond hangen… Alle kinderen en ouders bleken wel ergens bang voor te zijn. Die donkere dans is mooi. Voor bang-zijn is niet altijd veel ruimte; hier wel. Ik zag kleine vingertjes, armen gedrukt tegen het lichaam, voetje-voor-voetje schuifelend, geklemd aan het been van je vader of moeder of veilig op hun rug, of juist alleen in een hoekje… Met alle adem die je hebt! Prachtige dansen-van-bang.

Maar het donker geeft daardoor ook bij uitstek de mogelijkheid om je moedigheid, je stoere dans te laten zien; ik zag grote passen, borst vooruit, mond open en her en der dansers met hun ogen dicht de ruimte in stappen. Daar daagt het licht toch minder toe uit! In het donker kun je jezelf voelen als dappere danser.

Donker en licht

En dan bleek ook nog die andere kwaliteit van donker; niemand ziet je! Dit is heerlijk, grote en kleine dansers dansen alsof niemand ze ziet en ik zag wat dat vrij maakt; gekke bekken, slungelige lijven, grauwen en klauwen, springen, rennen, lachen en eindeloos samen in een knoop dansen. Die donkere dans maakt blij en energiek!

En toen we dan de lichtjes weer in het midden van de kring brachten, was er heel veel zacht plezier en een groot gevoel van vrijheid, zin om samen te zijn en groots door de ruimte te bewegen. Dat is het licht-na-donker. Echt anders dan het licht voor de start van deze SamenDansensessie was het licht natuurlijk niet, maar juist door het ervaren van donker voelt het licht wel heeeel anders.

Wat een prachtige en leerzame SamenDansen was dat om een mooi seizoen mee af te sluiten! Ik verheug me nu dat er nog een beetje donkere winter komt, zodat mijn verlangen naar licht en lucht nog flink kan groeien en zodat ik kan ervaren waar dat donker me toe kan inspireren en uitdagen…

Licht en donker

Het nieuwe SamenDansen seizoen begint bijna weer! Klik hier om je in te schrijven:
–          Voor SamenDansen voor ouders en kinderen tussen 3-6 jaar…:
in Nijmegen (start 2 februari), in Utrecht (start 12 februari), of laat vast je belangstelling weten voor een mogelijke groep in Amsterdam (start na de voorjaarsvakantie)
–          Voor de nieuwe groep SamenDansen voor ouders en kinderen tussen 6-10 jaar in Nijmegen (start 9 februari)!