“A Dad in one of our classes said to me today:
“I’m so glad you offer these programs. Before having kids I was a secret dancer. I danced all the time in the privacy of my own home, but never felt like that was something that was ok to do. Now that I have a child and you offer these classes I have a safe place to dance. And not only is it ok, I know how good it is for my kid.” “
In deze quote van Intellidance, beschrijft een vader hoe blij hij is met de ouder-kind-danslessen. Voor hij kinderen kreeg, was hij naar eigen zeggen een ‘geheime danser’. Hij had het idee dat dansen niet echt oké was om zomaar te doen. Maar nu hij een kind heeft en mee kan om met zijn kind te dansen bij de ouder-kindlessen, kan hij eindelijk los! Èn hij ziet dat dansen niet alleen maar heus wel ‘oké’ is om te doen, maar ook echt leuk en supergoed, zowel voor zijn kind als voor hemzelf.
Samen dansen
Mijn wens voor SamenDansen is ook dat het een plek is voor alle ‘secret dancers’. Ik zie dat heel veel kinderen als vanzelf dansen, ze horen muziek en hun handen beginnen te draaien, hun hoofd te knikken of ze beginnen meteen rond te springen en te huppelen. Sommigen zijn wat afwachtender. De verleiding om te bewegen is echter bijna altijd te groot, waardoor er ieniemieniedansjes ontstaan, in een hoek van de zaal, aan de zijkant van de kring, in de armen van papa. Het lijkt dat de combinatie tussen bewegen als iets plezierigs om te doen, muziek als inspiratie en de ruimte als een speelveld voor heel veel kinderen onweerstaanbaar is. Voor volwassenen ligt dat soms ingewikkelder. Bewegen en dansen is voor hen bijvoorbeeld aan prestaties of conditie of uiterlijkheden verbonden geraakt; dansen is iets dat je ‘kunt’ of ‘niet kunt’. Of dansen lijkt ‘kinderachtig’! Om zomaar te gaan bewegen, zonder duidelijk doel.
Ouders en kinderen vormen wat dat betreft een interessante mix op de dansvloer. Als ik aan de geheime dansvader van hierboven denk kan ik me voorstellen dat zijn kind voor hem eerst een ‘excuus’ was. Hij durft eigenlijk niet, maar doet het voor of vanwege zijn kind. Zoiets kan lastig zijn, want daardoor is zowel hijzelf, als zijn kind niet helemaal vrij. Zijn aandacht ligt vooral bij zijn kind en of die het wel leuk heeft. Hierdoor is de kans dat hij zijn eigen potentie tot plezier ontdekt niet zo groot. En ook het kind heeft niet helemaal de ruimte, er wordt op hem of haar ‘gelet’, er ligt druk op. Dat maakt samen dansen ook niet makkelijk. Samen dansen is namelijk in mijn overtuiging: allebei dansen, ieder voor zichzelf. Maar soms helpt zo’n excuus wèl heel goed voor mensen met schroom; soms is er gewoon een zetje nodig en als de volwassene eenmaal in beweging is neemt zijn of haar ongemak af en het plezier snel toe! Dat lijkt bij deze vader ook het geval en dat is prachtig!
Samen dansen
Ik zie bij SamenDansen dat dit samenspel tussen volwassenen en kinderen op de dansvloer juist iets magisch kan opleveren; volwassenen, in hun aanvankelijke schuchterheid om zomaar te bewegen en gek te doen, hebben het soms nodig om de vrijheid en onbevangenheid van hun kinderen te zien, die vinden namelijk schudden met de billen weliswaar heel grappig, maar niet belachelijk. Die weten óók niet hoe draken dansen, maar gaan het wel met volle overgave ontdekken. Terwijl het tegelijkertijd voor kinderen heel bevrijdend en helpend kan zijn om te zien dat hun ouders voor zichzelf zorgen op de dansvloer. Kinderen zien hoe hun ouders puur lol hebben in het bewegen, vanzelfsprekend opgaan in hun dans, zich op hun lichaam, de muziek, het plezier concentreren. Dat maakt de weg voor hen ook vrij om gewoon maar hun beweging te volgen, zich te verwonderen en te spelen. Want dat is blijkbaar helemaal ‘oké’!
En dan ontstaat het ‘geheim’ van SamenDansen: iedereen danst; voor zichzelf en met elkaar.
